“Ben hiç hayata yenilmedim. Hiç kimse de bileğimi bükemedi. Ama, benim başımı önüme eğdiren yüreğimdi. Diz çöktüren merhametimdi. Susturan vicdanımdı. Kısacası ben her seferinde insanlığıma yenildim.”
Bazı cümleler vardır ki içinde bir ömür saklıdır. Yukarıdaki söz, işte benim hayatımın özeti… Bugüne dek ne fırtınalar gördüm, ne yıkımlar yaşadım. Ama eğilmedim. Ayakta kaldım. İnsanların hainliğine, hayatın adaletsizliğine, zamanın hoyratlığına karşı direndim.
Ama yine de bir yere kadar... Çünkü benim mücadelem dışarıya değil, içeriye karşıydı.
Hayata Direndim, Ama Kalbime Boyun Eğdim
Hayatın tokadı acıtır, evet. Ama yüreğin fısıltısı daha derinden sarsar insanı. Ben hayata her seferinde “daha güçlü” döndüm. Ama içimde bir yer vardı ki... ne kadar büyürsem büyüyeyim, onun önünde küçüldüm: Kalbim.
Bir yetim gördüm sokakta, gözlerime baka baka “açım” dedi. Tüm savaşlarım o anda hükümsüz kaldı. Çünkü o an bir savaş değil, bir teslimiyet yaşadım. Kalbime...
Bileğim Dimdik, Ama Ruhum Kırık
Dışarıdan bakınca dimdik bir adamdım. Herkese "Ben buradayım" diyebilen bir adam. Ama kimse bilmezdi içimin ne kadar sessiz olduğunu. Çünkü asıl gürültü kalpteydi. Sessizce çığlık atan bir vicdan, gözyaşı döken bir merhamet vardı içimde. Ve her gece, o sessizlikte sustum.
Zaferleri Değil, Yenilgileri Hatırlıyorum
İnsanlar bana kazandıklarımı sorar. Kimleri yendin? Hangi savaşları geçtin?
Ama ben... ben kaybettiklerimi sayarım hep içimden. Gururumla sustuğum anları... Hakkımı aramayıp geri çekildiğim dakikaları... Bağırmam gereken yerde sessiz kaldığım sahneleri. Çünkü orada insanlık vardı. Ve ben her seferinde ona yenildim.
Diz Çöktüğüm Tek Yer: Merhametim
Bir zamanlar biri bana “Zayıflık nedir bilir misin?” demişti.
“Gözyaşıdır,” demiştim.
Meğerse yanılmışım. Zayıflık, güçsüzken ağlamak değilmiş.
Asıl zayıflık, güçlüysen ama hala ağlayabiliyorsanmış.
Ben diz çökmedim kimsenin önünde, ama bir anne dua ederken ellerini açınca... içim çöktü. Bir çocuğun sevinciyle gözleri parlayınca, kalbim dayanamayıp yumuşadı. İşte insan, orada eğilir. Sadece Tanrı’ya değil; insanlığa, merhamete de diz çöker bazen.
Susturan Kimse Olmadı, Ama Vicdanım Vardı
Nice iftiraya maruz kaldım. Nice yalanlar dolaştı ismimin etrafında.
İsteseydim bağırır, dökerdim içimi. Ama sustum. Çünkü susturan dışarıdaki insanlar değil, içimdeki vicdandı.
Birini kırmamak, birini incitmemek için yutkunarak sustum.
Oysa kelimelerim kılıç gibiydi.
Ama ben savaşmadım. Çünkü bazen en güçlü kelime, hiç söylenmeyendir.
Haklıydım, Ama Sessizdim
En acısı nedir biliyor musun? Haklı olmak ama bunu haykıramamak.
İçinde büyüyen bir çığlıkla geceye karışmak.
Sana haksızlık yapıldığını bilmek ama yine de karşındakinin gözünden düşmemek için geri çekilmek.
Ben bunu defalarca yaşadım.
Çünkü insanlığım, zaferlerden daha ağır basıyordu.
Yaralarımı Gizledim, Gülümsemeyi Öğrendim
Beni tanıyanlar “güçlü” der hep.
Ama kimse bilmez; gülüşlerimin ardında ne fırtınalar saklıydı.
Birini üzmemek için kendi içimi paramparça ettim.
Kimse ağladığımı görmesin diye geceleri sessiz ağladım.
Bazen sadece birinin canı yanmasın diye kendimden vazgeçtim.
Çünkü bu benim savaşımdı.
Ve bu savaşta kazanan değil, incitmeyen bendim.
Güçlü Olmak Bazen Vurmamakla Başlar
Birine cevap vermemek, ona acı yaşatmamak... İşte bu, asıl güçtür.
Kendi içindeki öfkeyi zincirlemek, intikamı suskunlukla gömmek...
Ben çok öfkelendim hayata. Ama hiç kimseye zarar vermedim.
Çünkü ben güçlüydüm. Ve güçlü olmak, bazen hiç dokunmamaktır.
İnsan Olmanın Bedeli Ağırdır
İnsanlık kolay bir yol değil. İçinden geçenle dışarı verdiğin arasında bir uçurum vardır.
Kimi zaman kalbini parçalayanlara selam verirsin.
Kimi zaman gözünün içine baka baka yalan söyleyenlere tebessüm edersin.
Ve bütün bunları yaparken her seferinde biraz daha eksilirsin.
İşte insanlık, o eksilmede gizlidir.
En Büyük Yenilgim: İnsanlığa Teslimiyetim
Bugüne kadar kimseden korkmadım. Ama vicdanımdan hep çekindim.
Kendimle her hesaplaştığımda başımı önüme eğdim.
Çünkü bana diz çöktüren düşman değil, içimdeki insanlıktı.
Ben hayata yenilmedim. Ama içimdeki “insan”a her defasında boyun eğdim.
Ve buna “yenilgi” demiyorum.
Ben buna, “insan kalmak” diyorum.
Son Söz
Güçlü olmak kaslarla değil, kalple olur.
Yenilmemek dirençle değil, merhametle olur.
Ve susmak... en çok da yüreğin konuştuğu zaman olur.
Ben hayata karşı dimdik yürüdüm, ama insanlığımdan hiç vazgeçmedim.
Her zaferimde biraz insan, her yenilgimde biraz daha “insan” oldum. Ahmet TEKİN