Dağdan inen teröristler…
Ellerinde bayrak yok.
Üzerlerinde üniforma yok.
Ama yüzlerinde zafer gülümsemesi var.
Karşılayanlar alkışlarla, çiçeklerle, sloganlarla.
"Barış" diyorlar adına, ama manzara savaşın tescili.
Peki devlet?
Devlet ne yapıyor?
Devlet…
Hemen oracığa bir çadır kuruyor.
Mahkeme diye.
Savcı yok.
Hakim yok.
Hukuk? O zaten çoktan çadırdan dışarı atılmış.
Bu "çadır mahkemelerinde", dağdan gelen PKK'lılar birkaç saat içinde ifadeleri alınır gibi yapılıp, serbest bırakılıyor.
Ardından törenle, konvoyla, sloganla şehirlerine uğurlanıyor.
O dönem Şırnak Valisi kim mi?
Ali Yerlikaya.
Bugün nerede mi?
Türkiye Cumhuriyeti İçişleri Bakanı.
Yani çadır mahkemelerinin kurulmasına "valilik düzeyinde" talimat veren kişi, bugün ülkenin iç güvenliğinden sorumlu en yüksek makamda oturuyor.
İroni mi?
Hayır efendim.
Bu, yeni Türkiye.
Ülke, hâlâ "terörle mücadele ediyoruz" diyor.
Ama o mücadele(!) sırasında çadırda mahkeme kuran, teröristleri törenle karşılayan zihniyet, koltuk yükseltiyor.
Sınırda çadır kuranlar, şimdi sarayda masa kuruyor.
Ve bize "hukuk devleti" dersi veriyorlar.
O gün "açılım süreci" dediler.
"Anaların gözyaşı dinecek" dediler.
"Demokratikleşiyoruz" dediler.
Sonra ne oldu?
Ülke kan gölüne döndü.
Çocuklarımız şehit oldu.
Şehirler hendekle doldu.
Binlerce insan hayatını kaybetti.
Ama o çadırlar hiç unutulmadı.
Unutulmayacak da.
Çünkü bir milletin adalet hafızası silinirse, o milletin geleceği de silinir.
Bugün İçişleri Bakanı olan kişi, o gün çadır mahkemelerinin talimatını veren vali.
Ve biz hâlâ "şeffaflık", "hukuk", "hesap verebilirlik" konuşuyoruz.
Kime anlatıyoruz?
Çadırcıya mı?
Devlet, çadırda mahkeme kurarsa…
Vatandaş, adaleti çadır tiyatrosu sanır.
Tarih affetmez.
Biz unutmasak da olur.
