Aşk…
İlk dokunuşta cenneti vaat eden, ama bazen cehennemin en sıcak yerine bırakan o gizemli duygu.
Bir gülüşle başlar her şey, sonra o gülüş bir ömre mal olur. İnsan, bir bakışta yaşamın anlamını bulduğunu sanır; ama bazen o bakış, bir ömrün mezar taşına kazınan ilk harf olur.
Peki gerçekten aşk bir katil midir?
Yoksa biz mi, sevmeyi bilmeyen insanlar olarak, kendi kalplerimizin celladıyız?
Aşk Bir Kurtuluş Muydu, Yoksa Bir Teslimiyet mi?
Aşk, çoğu zaman özgürlüğün diğer adıdır diye anlatılır. Oysa insan âşık olduğunda, özgürlüğünü değil; kendini feda eder.
Birinin gözünde var olmanın büyüsüne kapılır, kendi varlığını yavaş yavaş silmeye başlar.
Aşk, seni sen olmaktan çıkarır, karşındakinin suretinde yeniden yoğurur.
Bu, kurtuluş değil — sessiz bir teslimiyettir.
Ve insan bazen, “Seviyorum” derken aslında kendi zincirini öper.
???? Aşkın İçinde Bir Tutku Değil, Bir Tükeniş Saklıdır
Gerçek aşk, yakar.
Yavaş yavaş, sessizce, bir mumun eriyişi gibi.
Bir bakarsın gülümsemelerin azalmış, konuşmaların donuklaşmış, kalbin her adımda biraz daha ağırlaşmış.
Çünkü aşk, en çok kalbi güçlü olanları yıkar.
Aşkın katilliği belki de buradadır — öldürdüğü beden değil, kalbin direncidir.
Birini sevmek, bazen içindeki çocuğu toprağa gömmektir; bir daha gülmesin, bir daha incinmesin diye.
????️ Her Katil Gibi, Aşk da Önce Güzel Konuşur
Aşk seni kandırır.
“Ben senin ilacınım” der, ama aslında senin en derin yarandır.
“Ben sana mutluluk getireceğim” der, ama bir sabah gözlerinin altına uykusuzluğu, sesine titrek bir acıyı bırakır.
Aşk, insanı önce büyütür, sonra yerle bir eder.
Bir gün onun ellerinde cennet sanarsın kendini, ertesi gün aynı eller seni yokluğa iter.
Bu yüzden aşk, güzel sözlerin arkasına saklanmış bir cellattır bazen.
Ama suç onda mı, yoksa bizde mi?
???? Belki de Aşk Değil, Biz Katiliz
Aşk suçsuzdur belki de.
Aşk saf bir duygudur, kirleten bizizdir.
Kıskançlığımızla, sahip olma arzumuzla, korkularımızla onu boğarız.
Oysa aşk sadece var olmak ister; bir çiçek gibi, bir rüzgâr gibi.
Ama biz, onu kafeslere kapatırız.
“Benimsin” deriz, “bensiz olamazsın” deriz.
Ve o masum duygunun damarlarına zehir enjekte ederiz.
Sonra da “Aşk öldürdü beni” deriz.
Oysa aşk değil, sevgiyi yanlış yaşayan biziz.
???? Aşkın Sessiz İntikamı
Aşk, bazen gitmez — sadece susar.
Ama o sessizlik, kelimelerden daha çok öldürür.
Bir gün mesajların eksilir, ses tonun değişir, gözlerinde o eski parıltı kalmaz.
Ve işte o anda, aşk intikamını alır: seni, yavaş yavaş unutulmanın soğuk kollarına teslim eder.
Aşk, seni terk etmez… seni kendi içinde unutturur.
Kendini ararsın, bulamazsın; çünkü artık sen, onun yarattığı kişisin.
Belki de aşkın en büyük katilliği, seni sen olmaktan çıkarmasıdır.
Sevmenin Bedeli: Kendini Kaybetmek
Birini sevmek, bazen bütün yönlerini o kişiye çevirmektir.
Ama aşkın büyüsü, zamanla kör eder insanı.
Artık onun ne hissettiği, ne düşündüğü, ne yaptığı senin bütün evrenindir.
Ve bir gün fark edersin ki kendi iç dünyan sessizliğe gömülmüş.
Kendini kaybetmek — aşkın en masum ama en derin suçudur.
Sevgi güzel bir şeydir, ama kendini unutarak sevmek bir intihardır.
Aşk bir katil değil belki ama, kendi benliğini öldürürsen suç ortaklığın kaçınılmaz olur.
???? Aşkın Adaletinde Herkes Suçludur
Aşk, adaletin olmadığı bir mahkemedir.
Orada ne haklı çıkar ne haksız.
Çünkü aşkın hükmünü kalp verir, akıl sadece sessizce izler.
Birini çok sevdiğin için suçlusundur, az sevdiğin için de suçlusun.
Aşkın terazisinde herkes yanılır, herkes eksik kalır.
Belki de bu yüzden aşk bitince kimse tamamen temiz çıkamaz.
Bir taraf kırılmıştır, diğeri pişman olmuştur.
Ve sonunda herkes, bir parçasını kaybetmiştir.
???? Aşkın Mezarı: Zaman
Zaman, aşkın en acı gerçeğidir.
İlk günlerde büyü gibi akan saatler, bir süre sonra sessiz bir yargıca dönüşür.
Zaman, sevginin samimiyetini ölçer, duygunun gücünü test eder.
Ve çoğu aşk, o sınavdan geçemez.
Bir zamanlar “sonsuz” diyen diller, birkaç yıl sonra “bitti” der.
Aşk bir katil değil belki ama, zaman onun suç ortağıdır.
Çünkü zaman, en büyük duyguları bile yavaşça tüketir.
???? Yeniden Sevebilmek Cesarettir
Aşkın seni öldürdüğünü düşündüğün yerde, yeniden sevmek cesarettir.
Çünkü her bitiş, aynı zamanda yeniden doğuşun başlangıcıdır.
Kalbinin kırıkları seni zayıf yapmaz, aksine insan olmanın en derin dersini öğretir.
Aşk, seni yıktığında bile, içinden başka bir “sen” yaratır.
Belki daha kırık, ama daha bilge bir sen.
Aşkın katilliği değil, öğreticiliğidir asıl mesele.
Sevgi seni öldürüyorsa, o aşk değil — egonun maskesidir.
???? Son Söz:
Belki aşk bir katil değildir, ama birçok kalbin ölümüne tanıklık etmiştir.
Çünkü insan bazen aşk uğruna yaşar, bazen de aşk yüzünden ölür.
Yine de aşkı suçlamak kolaydır; zordur insanın kendi kalbine bakması.
Aşkın seni öldürmesini istemiyorsan, onu tanımayı öğrenmelisin.
Çünkü aşk, öldürmek için değil; yeniden diriltmek için vardır.
Ama ancak anlayan bir yüreğe denk geldiğinde… Ahmet Tekin